دوباره بسوی تو پرواز می کنم و در اوج طلایی و روشن آن گنبد پر صلابت، بالهایم را می گشایم و در آشیانه ی سخاوتت به میهمانی می نشینم؛
اگر از تو دورم اما در پس فاصله ها با انس شیرینت به نجوا نشسته ام و هر چند این فاصله ی زیاد، بهانه ی دلتنگی است، اما دلتنگی شعری طوفانی و موجی بی قرار در دل بی تاب دلداده حرمت برپا می کند و اشکهای بی قراری را در برابر آفتاب روشنائیت، قطره قطره بر گونه ها روان می سازد...
وقتی که آمدم کنار ورودی ایوان بلندت و طلیعه ی ضریحت را نگریستم در باورم هر چه که بود تو را می دیدم که این همه شور و حال از کجا آمده که در و دیوار غبار آلودم را جلا می دهد...
بی شک خاک حرمت نه تنها کیمیای دلهای عارفان وصال یافته، بلکه جانبخش سینه های مرده ای است که از بهره مندی فیض حضورت جا مانده اند و با هزار امید گوشه چشم کریمانه ات را پناهگاه خویش ساخته اند ...
چو عاشقی به حرم سرایت قدم می گذارد، لاجرم تا اوج فردوس بالا می رود و سرتاسر باورش نورباران معرفت می شود
وقتی صورتم بر نبش ضریح آسمانی ات می نهم با همه وجود پرواز می شوم ؛در مرور زیارتنامه ات می روم تا جایی که دیگر حتی خودم هم نباشم و بودنم تنها لابلای گل واژه های گفتگوی با تو معنا بگیرد
حال آمده ام باز رواق دلم را به روی تمام قاصدک های زیبای کوی تو بگشایم...
طبقه بندی: دل نوشته ها
درباره وبلاگ
